Βόλτα στην παραλία

Σήμερα η μαμά, με τάισε, με έβαλε στο εργαλείο μου (δανεικό από την ξαδέρφη μου), και πήγαμε βόλτα στην παραλία. Κάτσαμε σε μια καφετέρια, παραγγείλαμε τα φρέντο καπουτσίνο μας, σχολιάσαμε τα ψώνια που κατεβαίνουν εκεί κάτω για καφέ (εξαιρούνται οι παρόντες) και τα είπαμε λιγάκι!

Η μαμά έπαθε σοκ μόλις αντίκρισε τον λογαριασμό (5 ευρώ ο φρέντο; καλύτερα να είχαμε πάει για σουβλάκια!) και αποφάσισε οτι την επόμενη φορά θα πάρει καφέ στο χέρι και θα κάτσουμε σε καμιά προβλήτα. Άλλωστε δεν είμαστε πια για τέτοια έξοδα, μιας και σε λίγο καιρό η μαμά θα μείνει χωρίς δουλειά και θα τη βγάζουμε δε θα τη βγάζουμε!

Όπως καταλαβαίνετε, η μαμά, εκτός από τις διάφορες κρίσεις που πέρναγε κατά καιρούς, τώρα περνάει και την οικονομική κρίση. Ίσως να βοήθησε κι αυτός ο κύριος με τα Αυτιά που έτυχε να δει μια μέρα στην τιβί να απαριθμεί τι έχουμε να πάθουμε με τον ερχομό κάποιου ΔΝΤ στη χώρα μας και έπαθε κολούμπρα!

Τέλος πάντων, εμένα δε με αγγίζει τίποτα προς το παρόν, και το γάλα μου το έχω (ας είν' καλά το βυζί της μάνας μου) και τα ρούχα μου τα έχω (ας είν' καλά ο νονός μου και τα ξαδέρφια μου) και τις βόλτες μου τις κάνω... τι άλλο θέλω;

Μια που είπα για τον νονό μου (και θείο από τα Λονδίνα), ευκαιρία να σας πω για το δώρο που έκανε στη μαμά για τον ερχομό μου!
Στην πραγματικότητα θέλω να τον καταγγείλω για υπέρμαχο του καπιταλισμού και της καταναλωτικής κοινωνίας (τι σκατά το έχουμε το παρατσούκλι "μικρός Τρότσκι";), αφού δε νοείται να κάνει δώρο φόρμα με τέτοια αξία (βλέπεις τη φοράει και η JLo)!

Η μαμά δε, που το πιο ακριβό πράμα που έχει αγοράσει στη ζωή της είναι μια ζώνη από το Ζάρα, αρνείται να φορέσει τη φόρμα και να βγει έξω... Φοβάται μην της τη στήσουν σε καμιά γωνία και την αφήσουν με το βρακί!
Εκτός αυτού, δεν είναι και της ιδιοσυγκρασίας της (μα τι μόρφωση διαθέτω ο άτιμος, ακόμα δε βγήκα από τ' αυγό;) να φοράει τόσο ακριβά ρούχα... δεν της ταιριάζει βρε αδερφέ!

Εγώ φυσικά και τις 2 φορές που την φόρεσε, φρόντισα να της δείξω τη γνώμη μου γι΄ αυτή της την απόφαση και ξέρασα όλο το γάλα που με είχε ταΐσει λίγο πριν, πάνω της!
Γιατί αυτό θα πει επανάσταση κύριοι!!!

Τώρα πια η μαμά, την έχει βάλει στη ντουλάπα και την φυλάει σαν κόρη οφθαλμού. Όταν θα πεινάσουμε για τα καλά σ΄ αυτό το σπίτι, θα την "σκοτώσει" για ένα πιάτο φαΐ... και το καλό που της θέλω, να είναι γκουρμέ!

Σάββατο βράδυ...

Ναι, το ξέρω οτι σήμερα είναι Τετάρτη, αλλά είχα πολλά να κάνω αυτές τις μέρες και δεν πρόλαβα να σας ενημερώσω.

Σάββατο λοιπόν και ότι έχουμε γυρίσει από βόλτα στη μαγική Γλυφάδα (που ο μπαμπάς συχαίνεται αλλά καμιά φορά τον καταφέρνει η μαμά και μας πηγαίνει).

Η μαμά ανάβει τον βραστήρα για να πιουν το καθιερωμένο βραδινό τσάι με τον μπαμπά (Λονδρέζοι κι οι δυό...). Ο μπαμπάς, ανάβει το τελευταίο φως του σπιτιού που ήταν κλειστό (έχει μανία με τα φώτα... αν δεν είναι όλα αναμμένα δεν μπορεί!).
Φυσικά η πολυκατοικία μας, δεν φημίζεται για τη νεότητα της, αφού ο αρχιτέκτονας που τη σχεδίασε ήταν ο ίδιος μ' αυτόν της Ακρόπολης. Τα καλώδια είναι από την ίδια αρχαία εποχή και δεν έχουν πειραχτεί από τότε ποτέ.... ποιός πειράζει τα αρχαία άλλωστε (... μόνο ο Μητσοτάκης)!
Έτσι, μετά το "κλικ" του διακόπτη, ακούστηκε το "παφ" του πίνακα!

Το σπίτι βυθίστηκε στο σκοτάδι και οι γονείς μου έψαχναν τον μοναδικό φακό που κυκλοφορεί εδώ μέσα και που τον είχαν χάσει από το καλοκαίρι! Μα καλά, τη διακοπή ρεύματος περίμεναν για να τον ψάξουν;
Είδαν κι απόειδαν κι ο μπαμπάς πετάχτηκε στην ψιλικατζού και πήρε έναν ολοκαίνουριο φακό και ένα κερί (ξηλώθηκε)!

Τα καλά νέα ήταν ότι ο ηλεκτρολόγος μας, μένει στην διπλανή πολυκατοικία
Τα κακά νέα ήταν οτι δεν σήκωνε το τηλέφωνο του!
Ο μπαμπάς κοίταξε από το παράθυρο και είδε φως στο σαλόνι του. Νευρίασε που δεν απαντούσε το τηλέφωνο του αφού ήταν σπίτι και είπε στη μαμά "έτσι μου 'ρχεται να του πετάξω καμιά πέτρα για να βγει έξω, να έρθει να μας αλλάξει την ασφάλεια".
Η μαμά τον καθησύχασε λέγοντας του οτι αν του πετάξει πέτρα, δεν θα μας αλλάξει μόνο την ασφάλεια αλλά και τα φώτα! Είναι και νταβραντισμένος ο τύπος... δεν είναι για να κάνεις τέτοια αστεία!

Μ' αυτά και μ' αυτά, περιμέναμε 2 ώρες μέσα στο σκοτάδι .... καλά, εγώ κοιμόμουν. Έχω παρατηρήσει τελικά, οτι σε όλες τις δύσκολες, εγώ κοιμάμαι κι όταν ξυπνάω είναι όλα κομπλέ!
Αν συνεχίσω έτσι στη ζωή μου, θα την περάσω ζάχαρη!

Μετά από 2 ώρες λοιπόν, ένας θείος του μπαμπά που έτυχε να είναι στην περιοχή μας, ήρθε, σκάλισε τον πίνακα, κάτι ανέβασε, κάτι κατέβασε και είδαμε πάλι το φως!
Μετά καθόντουσαν με τον μπαμπά και τα λέγανε και δεν μας ενημέρωσαν εμένα και τη μαμά που ήμασταν στο υπνοδωμάτιο με το κερί, μέχρι που έφυγε ο θείος... ωραία!

Φυσικά αυτές τις 2 ώρες αναμονής δεν ήπιαν τσάι, αφού στο σπίτι μας είναι όλα ηλεκτρικά και πάνω που λέγανε να πάρουν ένα γκαζάκι, έσκασε αυτή η είδηση με τις εφόδους της αστυνομίας σε διάφορα σπίτια και σου λέει, μη μας μπουζουριάσουν για ένα γκαζάκι!
Ενώ αν σου βρουν βραστήρα... γιατί να σε κατηγορήσουν, οτι ζέσταινες τη βενζίνη για να ανάψει πιο εύκολα το φουρνέλο στο μπουκάλι της μπίρας;

2 μέρες μόνο

Εδώ και 2 μέρες, η μαμά είναι άρρωστη κι εγώ με τον μπαμπά, την περνάμε ζάχαρη!

Χθες βράδυ, η μαμά κοιμήθηκε στον καναπέ για να μην μας κολλήσει κι έτσι εγώ κατέλαβα ολόκληρη την δική της πλευρά στο κρεβάτι! Άπλωσα την κορμάρα μου και κοιμήθηκα 8 ολόκληρες ώρες... με νανούριζε και το ροχαλητό του μπαμπά μου!

Σήμερα το πρωί, πήγαμε μια τεράστια βόλτα στην παραλία με τον μπαμπά και κάτσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι... εντάξει, εγώ ήπια γκαζόζα.

Η μαμά έμεινε σπίτι κι έφαγε τη σουπίτσα της, μπορεί να την βγάλουμε βόλτα το απόγευμα, αφού ισχυρίζεται (μα πως τα μιλάω τα ελληνικά;) οτι είναι ήδη καλύτερα!

Πάντως μ' αυτή της την αρρώστια, έχασε κι άλλα κιλά και έχει γίνει φωτομοντέλο τώρα!

Αν και για να λέμε και τα πράματα έξω από τα δόντια... (εντάξει δεν έχω δόντια ακόμα, μη μου το κοπανάτε) μάλλον έφταιγε η υπερβολική δόση μαγειρίτσας που έφαγε η μαμά, παρά η αρρώστια!

Που πας κυρία μου και τρως 2 πιάτα άντερα μεσημεριάτικα κι ένα πιάτο μοσχάρι με δαμάσκηνα το απόγευμα; Επόμενο ήταν να βγάλεις τα δικά σου άντερα μετά... αμ κάτι ξέρω εγώ που πίνω μόνο γάλα!

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχη...

Όχι, μην ταράζεστε, όταν λέω αρχή, δεν εννοώ απ' την αρχή αρχή... εννοώ τρεις μήνες πίσω!

Πριν τρεις μήνες λοιπόν, εκεί που είχα την ησυχία μου και τη ζεστασιά μου μέσα στην κοιλιά της μανούλας (ήταν και λίγο στριμόκωλα εδώ που τα λέμε, γιατί έπεσα και στα Χριστούγεννα και πέρασα 2 μήνες αγκαλιά με κουραμπιέδες και μελομακάρονα, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα), να σου και πιάνει τ' αυτί μου έναν κύριο να κλείνει ραντεβού στη μάνα μου για να με βγάλουν έξω, να απλώσω κι εγώ το κορμάκι μου!

Με ταλαιπώρησαν λίγο μέχρι να βγω, αλλά δεν έχω και παράπονο αφού ο ξάδερφος μου είχε σφηνώσει σε μια πολύ στενή έξοδο και αναγκάστηκαν να τον τραβήξουν με βεντούζα (φυσιολογικός τοκετός σου λέει μετά) , πράγμα που έκανε το κεφάλι του να μοιάζει με μενίρ για κάνα δυο μήνες. Μόλις έμαθα τι συνέβη στον ξάδερφο, αποφάσισα να βγω από άλλη έξοδο (δεν είμαστε και τίποτα χθεσινοί), γι' αυτό είμαι και τόσο κούκλος (για να μη σας πω οτι βγήκα και χτενισμένος... κύριος)!

Η μαμά ήταν πολύ ευτυχισμένη όταν με είδε. Την είδα κι εγώ γιατί δεν είχα κλειστά τα μάτια μου όπως όλα τα νεογέννητα... είμαι εξελιγμένη έκδοση!

Όσο καιρό μείναμε στο ξενοδοχείο ή νοσοκομείο, δεν θυμάμαι καλά τι από τα δύο ήταν, δεν την ευχαριστήθηκα καθόλου τη μάνα μου. Όλο στο καλύτερο με κόβανε... πάνω που γλάρωνα στην αγκαλιά της, με τσακώνανε, με βάζανε σ' ένα πελώριο πυρέξ σαν αυτό που κάνει το παστίτσιο η γιαγιά και με πηγαίναν σε ένα δωμάτιο με άλλα 200 μωρά που κλαίγανε όλη την ώρα και μου ταράζανε την ησυχία.

Όταν ήρθαμε στο σπίτι, ήμουν αποφασισμένος να τους δείξω ποιος είναι ο αρχηγός κι έκανα γυμνάσια στη μαμά και τον μπαμπά για να μη μου πάρουν τον αέρα. Έκλαιγα όλη την ώρα, δεν κοιμόμουν τα βράδια, έκανα τάχα μου και δήθεν οτι είχα κολικούς για να με παίρνουν αγκαλιά και όταν με πήγαιναν στο μπάνιο για να με αλλάξουν, εγώ τους κατούραγα μόλις μου έβγαζαν την πάνα!

Όχι, μην τους λυπάστε, είναι ένας τρόπος για να εκπαιδεύονται οι γονείς από την αρχή!

Για ένα διάστημα, κοιμόμουν (όσο κοιμόμουν δηλαδή) στο καλαθάκι (πορτ μπεμπέ γαλλιστί.. μπορεί να είμαστε μικροί αλλά μια ξένη γλώσσα την μιλάμε) δίπλα στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Επειδή όμως τρώω καλά, έβαλα μερικά κιλάκια, ψήλωσα κιόλας και δεν χωρούσα πια στο καλάθι. Έτσι η μαμά αποφάσισε (μόνη της... δεν με ρώτησε καν!) να με βάζει για ύπνο στο δωμάτιο μου.

Ένα δωμάτιο γαλάζιο με λαχανί έπιπλα, χρωματιστά ζωάκια στους τοίχους και πολύχρωμες κουρτίνες. Μα είναι δυνατόν να κοιμάμαι εγώ σε ένα τόσο φλούφλικο δωμάτιο;

Έβαλα λοιπόν σε ισχύ το πανούργο σχέδιο μου. Μόλις με τάιζε η μαμά, έκανα τον ψόφιο κοριό. Κοιμόμουν δήθεν κι εκείνη με έβαζε στο δωμάτιο μου. Άφηνα 2 λεπτά με το ρολόι (φυσικά και ξέρω να διαβάζω το ρολόι...αλίμονο) να περάσουν, ίσα για να προλάβει η μαμά να πέσει στο κρεβάτι και να λαγοκοιμηθεί και τότε άρχιζα το κλάμα. Σηκωνόταν, ερχόταν τρικλίζοντας από τη νύστα στο δωμάτιο μου που είναι στην άλλη άκρη του σπιτιού (σιγά τη βίλλα!), με έπαιρνε αγκαλιά και με νανούριζε... εγώ ξανάκανα τον ψόφιο και ου το καθεξής!

Έτσι με τον ιδρώτα του προσώπου μου και το δάκρυ των ματιών μου, κατάφερα να καταλάβω την μεσαία (και μεγαλύτερη ) θέση στο διπλό τους κρεβάτι και τώρα όλοι είμαστε ευχαριστημένοι!

Τι καλύτερο από το να ξυπνάς τρομαγμένος μεσ' τη νύχτα και να βλέπεις τη μαμά και τον μπαμπά δίπλα σου;

Βέβαια άκουσα τον μπαμπά να λέει ότι μετά το Πάσχα θα βάλουν ένα κρεβατάκι δίπλα στο δικό τους για να με βγάλουν από τη μέση, αλλά δεν ξέρουν τι τους περιμένει!

Αν μιλήσετε με τον πατέρα μου (γιατί εγώ δεν μιλάω ακόμα) πείτε του να μην το κάνει, τζάμπα ο κόπος... δεν κάθομαι ούτε λεπτό σε άλλο κρεβάτι, άλλωστε το δικό τους στρώμα είναι ανατομικό και το έχω συνηθίσει!

Α να μην ξεχάσω να σας πω οτι η μαμά με απειλεί καθημερινά οτι θα με φάει, θα με σκοτώσει και άλλα τέτοια, ενώ παράλληλα μου τσιμπάει τα μπούτια, και λίγο φοβάμαι όταν μένουμε μόνοι μας. Γι' αυτό, κάθε μεσημέρι κάνω για λίγο τον νυσταγμένο και κάνει κι αυτή καμιά δουλειά να ξεχνιέται και μόλις ξυπνήσω, την πάω βόλτα στην παραλία για να είμαστε με κόσμο μέχρι να έρθει ο μπαμπάς από τη δουλειά.

Α, και κάτι άλλο... όταν πάμε βόλτα, μαθαίνω καινούριες λέξεις που μονολογεί η μαμά όταν δεν μπορεί να περάσει από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Αλήθεια, τι σημαίνει “γαμώ τα κωλοτζιπ σας ανεγκέφαλοι” ;